Nie jestem potworem

i nie dało się w nim poruszać. Musiała świadomie i stanowczo nakazać

swoim kolanom, żeby ją uniosły, a stopom, żeby podtrzymały. Myśli w jej

głowie wirowały z zawrotną prędkością, gdy oceniała, do jakiego stopnia

pragnie wyrzucić z siebie słowa gromadzące się na języku, i jak bardzo

pragnie wygrać wojnę, a nie tylko tę jedną bitwę.

Jakoś zdołała się podnieść, ale przed wyjściem popatrzyła na nowego

komisarza i pomyślała, że jednak musi coś zrobić. Nie mogła odejść

pokonana przez nokaut. Byłby to godny pożałowania precedens. Więc

sięgnęła po jedyną broń, jaka jej przyszła na myśl, jedyną, jaką w owej

chwili dysponowała: zaskoczenie. Powolutku włożyła rękę do torebki –

musi tam być, myślała, szperając po omacku, musi tam nadal być –

i wyjęła niewielki przedmiot, który mocno ścisnęła w dłoni. Nie przestając

patrzeć Ruiperezowi prosto w oczy wzrokiem tak wytężonym, że

przyprawiał o lęk, nadinspektor Ana Arén otworzyła szminkę

w intensywnie czerwonym kolorze. I powolutku, nieomal rytualnie, zaczęła

malować wargi. Najpierw górną. Potem dolną. Do bólu powoli.

Zaznaczając mięsiste kontury. Oznaczając terytorium. Nie uda ci się ze

mną. To jeszcze nie koniec.

Ruipérez stał jak wryty, ale tylko przez parę sekund. Przeszedł do

kontrataku z jeszcze większą wściekłością.

– Jeszcze jedno! Jutro po przyjeździe, chociaż to niedziela, wysyłasz mi

raport z zebrania z Mossos. Szczegółowy. Zrozumiano? To jest teraz

priorytet.

---